Klassiekers, monumenten en fossielen in de garderobe van de man, van Anorak tot Zoot Suit. Inclusief historische achtergrondschetsen.

‘Naakt slapen werd in de jaren zestig beschouwd als de bekroning van de seksuele revolutie. Thans doet het eerder spartaans aan en is het hooguit gebruikelijk in zeer hete nachten en interieurs met een hellenistische inslag of bij natuurvrienden met een borstbeeld van Rudolf Steiner op de kast. In alle andere gevallen verdient een pyjama de voorkeur. De zogeheten herenpyjama is van oorsprong een vrouwelijk kledingstuk uit India (van het Hindi apae-jama) dat in de vorige eeuw door reizigers naar Europa werd meegebracht. De introductie in de slaapkamer liet niet lang op zich wachten; men vond die vrouwenbroek immers veel mannelijker dan de tot dan toe gedragen nachtjaponnen. Tegelijk raakte de pyjama ook bij dames in de rosse buurt in zwang als beroepskleding. Pas in de jaren twintig van deze eeuw waagden ook eerbare vrouwen zich in tweedelig satijn hetgeen de zedenmeesters slapeloze nachten bezorgde. Sindsdien is er een strijd tussen de seksen aan de gang wie de pyjama met de meeste bravoure draagt. Maar ook de gedeelde draagwijze – hij de broek, zij het jasje – kent haar bekoringen. De enige echte pyjama is gemaakt van zijde (glanskatoen is een acceptabele tweede keus) en samengesteld uit broek plus jasje met een kraag of revers en hier en daar een zakje, liefst met monogram van de drager (niet van de ontwerper). In plaats van de py- is er ook de trijama waarbij een erbij horende kamerjas het geheel completeert en de setting van luxe, calme et volupté vervolmaakt.’